Cykl: Wojna makowa # 3: Płonący bóg

Płonący bóg Rebecca F. Kuang, czyli pożegnanie z Rin, Kitajem i cyklem Wojna makowa.

Druga odsłona cyklu Wojna makowa, nie powaliła mnie na kolana. Wręcz mogę napisać, iż spowodowała całkiem spore niezadowolenie związane z zaprezentowanym wodolejstwem i chimeryzmem  głównej bohaterki. Ta na szczęście jednak na ostatnich stronach książki odrodziła się jak feniks z popiołów. Dlatego też postanowiłam sięgnąć po wielki finał serii pod tytułem Płonący bóg i sprawdzić jak potoczyły się losy niezwykłej Rin.

Walka.

Rozbudowany świat i niezrównoważona bohaterka.

Było o niebo lepiej niż w tomie drugim, ale…

Tak, sławetne „ale” znowu atakuje. Bo o ile, tak jak pisałam w poprzednich odcinkach, kreacja świata, system magii i przepych militarny powalają na kolana. To niestety nie można powiedzieć tego o kreacji głównych bohaterów, którzy jakby zostali „napisani” do innej historii.

Rin, Kitaj, Nezha i inni są typowymi bohaterami spod znaku Young Adult. Płoną swoją pasją, popełniają błędy, kłamią jak nastolatkowie, są łatwowierni, egocentryczni, rozkapryszeni, chimeryczni oraz rozchwiani w swoich decyzjach. Nie pasuje mi to, do brutalności i realizmu przedstawionego świata. Świata, który się rozwinął, ruszył na wojnę, pokazał swą potęgę, a oni niestety ze swoim emocjonalnym rozwojem zatrzymali się w miejscu.

No może nie tak do końca zatrzymali się w miejscu, bo są momenty, w których czuć, jak wielkie piętno odcisnęła na nich ta wojna. Jak wykańcza ich psychicznie cała sytuacja. Niestety „pięć stron później” wszystko wraca do normalności, a szczególnie Rin zachowuje się jak rozkapryszona dziewczynka, której tatuś nie chce kupić nowej sukienki.

Dlatego wciąż mam mocno mieszane uczucia, jeżeli chodzi o całą serię. Bo o ile do pierwszego odcinka ta łatwowierność bohaterów pasowała idealnie, tak ze zmianą klimatu na ten mroczny i brutalizacją świata, te rozkapryszone dzieciaki przestały mi pasować „do całego obrazka”.

Do tego fantastycznie wykreowaną akcję i ogólną fabułę, wręcz „zabijały dramy”, które omawiane były po kilka razy (z góry, z dołu, z boku, na siedząco no i stojąco) oraz opisy, które potrafiły ciągnąć się w nieskończoność.

Może jestem zbyt krytyczna dla tego nierównego debiutu. Dlatego najlepiej sięgnijcie po Wojnę makową i wyróbcie sobie zdanie na temat tej serii sami.

O książce możecie również przeczytać na blogach:
Głodna Wyobraźnia;