Cykl: Pola dawno zapomnianych bitew # 3: Na krawędzi zagłady

Na krawędzi zagłady Roberta J. Szmidta czyli Hello Mr. Święcki! Nice to see you again. :D

Dwa pierwsze tomy space opery Pola dawno zapomnianych bitew Roberta J. Szmidta pochłonęły mnie całkowicie, a postać głównego bohatera Hanryana Święckiego zaczęła przyprawiać o szybsze bicie serducha. ;) Więc podekscytowana, z zapartym tchem zabrałam się za trzecią odsłonę cyklu pod tytułem Na krawędzi zagłady.

Inwazja Obcych postępuje. Flota opóźnia „marsz” wroga poprzez tworzenie fikcyjnych kolonii. Święcki za wszelką cenę szuka sposobu na uratowanie pozostawionych kolonistów na Delcie Ulietty. A politycy i inni możnowładcy dzielnie trzymają się koryta dodatkowo rzucając pod nogi kłody trzeciemu sztabowi metasektora, który nie dość, że stara się nie dopuścić do zagłady ludzkości, to jeszcze musi sprostać wymaganiom Rady Federacji.

Władza zaślepia i deprawuje.

Ponownie zachłysnęłam się książką. To była petarda, którą czytało się wyśmienicie lecz niestety stanowczo zbyt szybko. ;)

Mój pupilek Henryan przechodził zaś samego siebie by utrzeć nosa zapatrzonym w siebie burakom z generalicji.  Ten jego niepokorny charakterek, dotrzymywanie słowa, troska o innych są niesamowicie smakowitym kąskiem całej serii. Podkreślę to raz jeszcze – jak dla mnie świetnie skrojona postać.

Odchodząc jednak trochę od Święckiego, warto zwrócić uwagę, iż książka toczy się na dwóch płaszczyznach. Z jednej strony obserwujemy klasyczną walkę z najeźdźcą. Próbę wyrwania się z impasu, obmyślanie nowej taktyki, ratowanie ludzi i wielkie poświęcenie. Z drugiej zaś wchodzimy z buciorami za kulisy. W świat brutalnej, cynicznej i brudnej polityki. Wierzcie lub nie, ale te momenty podnosiły mi ciśnienie bardziej niż wyłaniający się w przestrzeni statek obcych. Ta pogarda dla drugiego człowieka, kult pieniądza i władzy przypominają nam, że my malutcy dla tych tam u władzy jesteśmy po prostu niczym.

Żonglowanie scenami level master. :)

Studząc trochę emocje. ;) Jeszcze słowo o tym, co mnie niesamowicie ujmuje w tym cyklu. Chodzi o fantastyczne żonglowanie wątkami i scenami. Wszystko jest doskonale wyważone, a “przeskok” dokonuje się w idealnym momencie. Przez co akcja nie traci na atrakcyjności i tempie, a wewnętrznie odczuwa się wciąż podekscytowanie i oczekiwanie na to, co nastąpi za chwilę.

Podsumowując. Na krawędzi zagłady Roberta J. Szmidta to fantastyczna i wypełniona akcją space opera z fenomenalnie wykreowanymi bohaterami. Gorąco polecam i już przebieram nóżkami, bo 13 lutego ukaże się ostatni tom cyklu pod tytułem Zwycięstwo albo śmierć.