Cykl: Cykl Szamański # 1: Szamański blues

Szamański blues Anety Jadowskiej, czyli czas na bliższą znajomość z Piotrem Duszyńskim.

Już trochę czasu minęło od mojego ostatniego spotkania z bohaterami książek Anety Jadowskiej — filolożki i wielbicielka pomysłów niepraktycznych. Dlatego postanowiłam sprawdzić, jakie tytuły autorki zalegają na mojej półce i jesiennie nastrojona postanowiłam sprawdzić „z czym się je”, ten cały Szamański Blues. ;)

Szaman — duchołap.

Sporo humoru i Witkacy. ;)

Może nie jest to najlepsza książka spod pióra autorki, jaką miałam okazję czytać, ale ma jednak w sobie to coś, że w ogólnym rozrachunku czytając o perypetiach szamana — duchołapa Witkacego bawiłam się całkiem znośnie.

Duża w tym zasługa bohatera, który nie uznaje się za guru w swoim fachu, a wręcz powiedziałabym, że zna swoje miejsce na szamańskim łez padole. ;) Jego relacje z kobietami są, jak każdy widzi, dzięki czemu humor wylewa się z powieści hektolitrami, a dialogi bawią lekkością i komizmem sytuacji.

Jeżeli chodzi o sam pomysł na powieść, to również jestem bardzo na tak, a wręcz powiedziałabym, że podoba mi się pomysł „ziemskiej” egzystencji i zmagań szamana. Gdy już natomiast przyszło do jego zabawy w zaświatach, to w tym miejscu powieść przestała mi się nieco kleić, a samo zachowanie bohatera było takie średnie z tych gorszych.

Ale jak już pisałam powyżej. Pomijając te nieszczęsne zaświaty, czytając powieść, bawiłam się dobrze, bohater znalazł swoje osobne miejsce w moim serduszku, a przedstawione relacje międzyludzkie i dialogi wprawiały mnie w dobry humor.

Czy można chcieć więcej? ;)

Polecam!

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
#polskafantastykafajnajest