Wielkanoc w literaturze – jest czy jej nie ma?
Wielkanoc w literaturze – jest czy jej nie ma?
Rozpoczął się Wielki Tydzień i tak jakoś w głowie pojawiła się zajawka, aby odnaleźć w meandrach pamięci Wielkanoc w literaturze. Zabrałam się więc ochoczo do pobudzania moich (dwóch ;)) szarych komórek i po blisko godzinie odpadłam. Poza kilkoma oczywistymi lekturami i książkami młodzieżowymi nie przychodziło mi do głowy absolutnie nic.
Czy rzeczywiście Wielkanoc nie jest zbyt wdzięcznym tematem dla pisarek/pisarzy? A może to po prostu ja czytam mało tematyczną literaturę. ;) Kojarzycie jakieś książki z Wielkanocą w tle?
Poniżej tych kilka pozycji, które udało mi się wydumać. :)
Chłopi Władysław Raymont.
Bardzo obszerny, szczegółowy i piękny opis zwyczajów wielkanocnych został zawarty w Chłopach Reymonta. Zachęcam do przypomnienia sobie całości. Jeżeli zaś nie macie książki pod ręką, to zerknijcie choćby na fragment z dobrze znaną tradycją świątecznego poniedziałku. :)
Zaś nazajutrz, w świąteczny poniedziałek, dzień się podnosił jeszcze jaśniejszy, barzej jeno skąpany w rosach i modrawych omgleniach, ale i barzej rozsłoneczniony i jakiś zgoła weselszy. Ptaki śpiewały rozgłośniej, a ciepły wiater przeganiał po drzewinach, że szemrały jakby pacierzem cichuśkim; ludzie zrywali się raźniej wywierając drzwi a okna, na świat Boży lecieli spojrzeć, na sady przytrząśnięte zielenią, na te nieobjęte ziemie zwiesną oprzędzone, całe rosami skrzące, w słońcu radosnym utopione, na pola, kaj już oziminy, wiatrem kolebane, niby płowe, pomarszczone wody ku chałupom spływały. […]
Chłopaki już latały z sikawkami, sprawiając sobie śmigus, albo przyczajone za drzewami nad stawem, lały nie tylko przechodzących, ale każdego, kto ino na próg wyjrzał, że już nawet ściany były pomoczone i kałuże siwiły się pod domami.
Lalka Bolesław Prus.
Bolesław Prus przypomniał o, rzec by można, wydarzeniu społecznym zwanym Kwestą wielkotygodniową. Damy z towarzystwa, by zaspokoić swe ego i ukazać szlachetne serducho, zasiadały w kościołach w pobliżu grobu i zbierały datki na wybrane cele charytatywne. Oczywiście kwesta była bardziej wydarzeniem towarzyskim niż religijnym i ważne było z kim się kwestuje oraz kto i ile “wrzucił na tacę”. :)
Jednocześnie przy czwartym stole, w głębi kościoła, spostrzegł hrabinę Karolową i pannę Izabelę. Obie również siedziały nad tacą z pieniędzmi i trzymały w rękach książki, zapewne do nabożeństwa. Za krzesłem hrabiny stał służący w czarnej liberyi.
Wokulski poszedł ku nim, potrącając klęczących i omijając inne stoły, przy których pukano na niego zawzięcie. Zbliżył się do tacy i, ukłoniwszy się hrabinie, położył swój rulon imperyałów.
Wokulski poszedł ku nim, potrącając klęczących i omijając inne stoły, przy których pukano na niego zawzięcie. Zbliżył się do tacy i, ukłoniwszy się hrabinie, położył swój rulon imperyałów.
Szósta klepka Małgorzata Musierowicz
Pani Małgorzata zaserwowała nam Wielkanoc na wesoło. :D Bobcio i jego pisanki rozwaliły system. :D
Mama Żakowa podeszła bliżej i zesztywniała. Pisanki Bobcia, utrzymane w pięknych czystych kolorach, na pierwszy rzut oka wyglądały uroczo. Na drugi budziły nieokreśloną grozę. A kiedy się człowiek dobrze przyjrzał, ujawniały swą złowrogą treść.
– Co to jest? – krzyknęła mama Żakowa, wskazując jajko upstrzone przeraźliwymi, powykręcanymi paluszkami.
– To? – upewnił się Bobcio. – To bakterie.
– A to? – wypytywała Wiesia.
– To? To Somosierra. Bitwa na czołgi.
– A to? – spytała bezsilnie Wiesia, wiedząc niestety, jaka będzie odpowiedź.
– To? – powiedział Bobcio. – A, to. To jest Hitler. Kolejne egzemplarze – bo Bobcio sumiennie zapełnił malunkami wszystkie dziesięć jaj, wykazały cioci Wiesi, że jej dziecko ma zainteresowania monotematyczne. Odstępstwo od militariów stanowiły dwie wizje bakterii i witamin, obie nadzwyczaj przygnębiające oraz wizerunek myszy – tylko jeden, ale za to jak żywy.
– To? – upewnił się Bobcio. – To bakterie.
– A to? – wypytywała Wiesia.
– To? To Somosierra. Bitwa na czołgi.
– A to? – spytała bezsilnie Wiesia, wiedząc niestety, jaka będzie odpowiedź.
– To? – powiedział Bobcio. – A, to. To jest Hitler. Kolejne egzemplarze – bo Bobcio sumiennie zapełnił malunkami wszystkie dziesięć jaj, wykazały cioci Wiesi, że jej dziecko ma zainteresowania monotematyczne. Odstępstwo od militariów stanowiły dwie wizje bakterii i witamin, obie nadzwyczaj przygnębiające oraz wizerunek myszy – tylko jeden, ale za to jak żywy.
Pulpencja Małgorzata Musierowicz
Ponownie Małgorzata Musierowicz. Dzielny ojciec Borejko walczący z terrorystyczną grupą przestępczych młodzieńców z sikawkami, konwiami i armatkami wodnymi.
A przy krawężniku zahamowała z dzikim piskiem opon fiołkowa syrenka bosto, z której też zaraz wyskoczył Baltona, ubrany w skórzaną kurtkę, i rzucił się ku nieszczęsnej Patrycji, wyciągając ramiona. Tym razem ojciec Borejko zareagował błyskawicznie. Podniósł spod nóg butlę z wodą, wycelował w domniemanego napastnika i z przerażającym spokojem opróżnił ją, wylewając mu calutką zawartość na pierś i za kołnierz. Akcję zakończył również z kamiennym spokojem, waląc kilkakrotnie pustą już butelką w ogoloną głowę Baltony.
– Tato!!! – wrzasnęła Patrycja, odzyskując mowę.
– Jestem, moje dziecko – odparł ojciec i zasłonił ją własną piersią, oczekując najgorszego.
– Tato, coś ty… -jęczała Patrycja, dygocząc. Baltona stał, osłupiały i mokry. Oj-
ciec rzucił mu spojrzenie zwycięzcy.
– Może ci się odechce, młodzieńcze – rzekł – napastować niewinne dziewczęta.
Chodźmy, Patrycjo. Natalio, pójdź ze mną. Wracamy do domu. – To rzekłszy, dumny ze swego męstwa, uprowadził córki, zostawiając Baltonę wstanie szoku i dziwiąc się wielce, dlaczego Pulpecja, miast triumfować i wyrażać ojcu dziękczynienie, nagle wy-
buchnęła płaczem.
– Tato!!! – wrzasnęła Patrycja, odzyskując mowę.
– Jestem, moje dziecko – odparł ojciec i zasłonił ją własną piersią, oczekując najgorszego.
– Tato, coś ty… -jęczała Patrycja, dygocząc. Baltona stał, osłupiały i mokry. Oj-
ciec rzucił mu spojrzenie zwycięzcy.
– Może ci się odechce, młodzieńcze – rzekł – napastować niewinne dziewczęta.
Chodźmy, Patrycjo. Natalio, pójdź ze mną. Wracamy do domu. – To rzekłszy, dumny ze swego męstwa, uprowadził córki, zostawiając Baltonę wstanie szoku i dziwiąc się wielce, dlaczego Pulpecja, miast triumfować i wyrażać ojcu dziękczynienie, nagle wy-
buchnęła płaczem.
No i na koniec coś z innego podwórka.
Dzieci z Bullerbyn Astrid Lindgren.
W jednej z moich ulubionych książek dla dzieci można dowiedzieć się o zwyczajach, jakie panują w Szwecji.
Potem zabraliśmy się do szukania naszych jaj wielkanocnych z cukierkami w środku. Mama je gdzieś przed nami ukryła. Lasse, Bossę i ja dostajemy każdej Wielkanocy po dużym jajku, w którym jest dużo, dużo cukierków. W tym roku mama powiedziała, że jeżeli zadowolimy się trochę mniejszymi jajkami, to kupi również po jajku dla Britty, Anny i Ollego i będziemy im mogli zrobić niespodziankę na naszym przyjęciu. Naturalnie zgodziliśmy się na to zaraz. Mamusia bardzo sprytnie schowała jajka. Moje leżało w szafie, w której stoją rondle. Było całe srebrne, w małe kwiatuszki. Ach, jakież było śliczne! W środku był kurczaczek z marcepana i moc cukierków.
8 komentarzy
Katarzyna Abramova
18 kwietnia 2017 at 08:55Mnie jeszcze przychodzi do głowy “Gałęziste” :)
Sylwka
18 kwietnia 2017 at 20:17No są i “Gałęziste”, ale tam chyba się na niej nie skupiałam. Szczególnie, że przeważały opisy Suwalszczyzny. :P
Obsesyjna
19 kwietnia 2017 at 23:16Nie kojarzę żadnej książki z Wielkanocnym akcentem, a może po prostu nigdy się nad tym nie zastanawiałam. A to ciekawe, bo jeśli chodzi o Boże Narodzenie to wskazałabym bez problemu.
Sylwka
20 kwietnia 2017 at 06:53Dobrze wiedzieć, że nie tylko ja nie zwracam uwagi na Wielkanoc w literaturze. ;)
Wiedźma
29 kwietnia 2017 at 17:41Moim pierwszym skojarzeniem byli… Amerykańscy bogowie… Tam Wielkanoc pojawia się fizycznie jako jedna ze starodawnych bogiń, której kult przerobiono później na znane przez nas święto :D
Sylwka
30 kwietnia 2017 at 15:42“Amerykańskich bogów” jakoś nie specjalnie dobrze wspominam. Muszę zerknąć do książki raz jeszcze bo nie kojarzę tej Wielkanocy. :)
Oczytany
31 marca 2018 at 14:31Grzesiuk w ,,Bosa, ale w ostrogach” opisuje jak na Wielkanoc razem chłopakami strzela z kalichlorków.
Sylwka
2 kwietnia 2018 at 18:22O widzisz, będzie do kolejnego zestawienia. :)