W Zonie #23: Krucjata dzieci

Krucjata dzieci czyli Tullio Avoledo dostaje drugą szansę. ;)

Ci, którzy mają okazję pojawiać się na tym blogu od roku 2015, mogą jeszcze pamiętać, jak bardzo psioczyłam na pierwszą odsłonę cyklu Tullio Avoledo pod tytułem Korzenie niebios. Przyznaję szczerze, że gdy tylko zobaczyłam, że ma pojawić się Krucjata dzieci stwierdziłam, że będę książkę omijała szerokim łukiem. Ślubny jednak trochę przymarudził coś o tym, że to „jego półka”, więc chcąc nie chcąc książka trafiła do koszyka. To również on swoją opinią, mimo wewnętrznej niechęci, namówił mnie do jej przeczytania.

Więc przenieśmy się do Italii…

Johna Daniels powraca, a wraz z nim moce, których nie potrafi zrozumieć nawet sam zainteresowany. Wraz z Alessią (ni to duchem, ni człowiekiem) trafia do Mediolanu. Tam postrach sieją Synowie Gniewu – uzbrojeni po zęby kanibale, którzy terroryzują okolicę i porywają dzieci mieszkańców metra. John swą charyzmą i nabytymi mocami nakierowuje zaszczutych pod powierzchnią ludzi do zjednoczenia i rozpoczęcia Krucjaty dzieci. Czy wyprawa ta ma szanse powodzenia? I gdzie czają się prawdziwe potwory, które zajęły ruiny Mediolanu?

Fanatyzm religijny i powrót do Metra.

Ślubny miał rację. Ta książka jest inna od poprzedniej. Bardzo sugestywna, pełna krwawych, brutalnych opisów i czającej się na każdym kroku grozy.

Akcja rozgrywa się w dobrze znanej czytelnikom Uniwersum „bańce Metra”, w którą wpleciony został fanatyzm i nawiązanie do religii. Całość jest z jednej strony dynamiczna, a z drugiej pozostawia sporo miejsca na przemyślenia nad zastaną rzeczywistością, kierunkiem w którym zmierza ocalała ludzkość i tym co, a może bardziej kto jest obecnie dla niej największym zagrożeniem.

John czy tam inny Jack Daniels. ;)

Niestety nadal trochę nie ogarniam postaci głównego bohatera, który po pierwsze pojawia się nie wiadomo skąd, po drugie zachowuje się jak tania wróżka z cyrku, a po trzecie jego decyzje są czasem ze sobą całkowicie sprzeczne. Do tego jeszcze ta Alessia, która nie wiadomo skąd się wzięła i jaki tak naprawdę byt reprezentuje.

Podsumowując. Krucjata dzieci Tullio Avoledo są w moim odczuciu znacznie lepszą, bardziej przemyślaną pozycją w stosunku do swojej poprzedniczki. W dodatku prezentuje mocno nieszablonowe podejście do tematu postapo, choć jak dla mnie nadal za dużo w niej mistycyzmu i duchów oraz za mało interesujących postaci.

O książce możecie również przeczytać na blogu:
Ustatkowany gracz.