Cykl: Pola dawno zapomnianych bitew: Bukowski # 4: Wet za wet

Wet za wet Roberta J. Szmidta, czyli czwarte spotkanie z Bukowskim.

Po Do ostatniej kropli krwi miałam wrażenie, że Bukowski i spółka powiedzieli już wszystko, co mieli do powiedzenia. A jednak – Robert J. Szmidt znowu wyciąga asa z rękawa. Dlatego z ciekawością sięgam po Wet za wet, czyli czwartą odsłonę cyklu Pola dawno zapomnianych bitew: Bukowski. Konflikt się zaognia, moralne dylematy się mnożą, a ja już wiem, że spokojnie nie będzie. Bo u Szmidta zawsze, gdy wydaje się, że to koniec… zaczyna się prawdziwa jazda.

Konflikt trwa.

Oko za oko, ząb za ząb.

No i proszę – Bukowski wrócił. Nadal żyje, działa i, o dziwo, nawet trochę dojrzewa. ;)

Wciąż to nie Henryan Święcki, ale trzeba przyznać, że z tomu na tom daje się coraz bardziej lubić. Może to przez coraz gęstszą atmosferę, może przez trzecią siłę, która zaczyna konkretnie mieszać w układzie, a może po prostu przez to, że konflikt na Rubieżach wchodzi w fazę „wszyscy przeciw wszystkim”.

Akcja nie zawodzi – pędzi jak szalona od pierwszej minuty i nie daje czasu na oddech. Tu się dzieje, strzela, knuje i ginie. Szmidt znowu trzyma poziom: polityka, zemsta i desperaci wrzuceni do jednego kotła, a temperatura rośnie z każdą stroną. I choć to kosmos, ludzkie przywary mają się tu doskonale – jakby nikt nigdy nie wyciągnął żadnych wniosków z historii.

Fabuła jest dopięta na ostatni guzik – dynamiczna, logiczna i z tą charakterystyczną nutką beznadziei, która sprawia, że nie wiesz już, komu kibicować. A kiedy myślisz, że gorzej być nie może… autor z szyderczym uśmieszkiem na twarzy pokazuje, że jak najbardziej może. ;)

Wet za wet to mocna, emocjonalna odsłona cyklu Pola dawno zapomnianych bitew: Bukowski, która udowadnia, że zemsta to kiepski motor napędowy dla ludzkości, ale za to znakomity dla dobrej space opery.

Polecam – dynamicznie, brutalnie i z klasą.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
#polskafantastykafajnajest