Trzech zabójców Kotaro Isaka

21 października 2025

2 Mins Read

173 Views

Mafia, były nauczyciel i zemsta, czyli Trzech zabójców Kotaro Isaka.

Po Bullet Train. Zabójczym pociągu wiedziałam, że Kotaro Isaka ma bardzo specyficzny, ale szalenie wciągający styl – taki, który łączy thriller z absurdalnym humorem i filozoficzną refleksją o ludzkiej naturze. Dlatego bez dłuższego zastanowienia sięgnęłam po jego kolejną powieść – Trzech zabójców. Bo jeśli ktoś potrafi z mafijnych porachunków, zemsty i płatnych morderców zrobić coś świeżego, błyskotliwego i nieprzewidywalnego, to właśnie Isaka.

Ich misją jest morderstwo. Jego przeznaczeniem – zemsta.

Tokijski półświatek, w którym roi się od płatnych morderców, przypominających pracowników korporacji, to prawdziwa sieć spisków. Polityka i zorganizowana przestępczość przenikają się nawzajem, trudno tu o sprawiedliwość, dlatego młody nauczyciel Suzuki postanawia wziąć sprawy w swoje ręce.

Chce pomścić śmierć żony i dobrowolnie wstępuje w szeregi mafii. Nie zdaje sobie jednak sprawy, że natychmiast zostanie wciągnięty w świat zawodowych zabójców, z których każdy ma własne cele i sekrety. Suzuki szybko wikła się w porachunki mafii z trzema bezwzględnymi mordercami, próbując zachować swoją godność.

Cykada, Wieloryb i Popychacz.

Trzech zabójców Kotaro Isaki to książka, po której człowiek zadaje sobie jedno pytanie: jak to możliwe, że tyle chaosu, czarnego humoru i egzystencjalnych rozkmin da się zmieścić w jednej, stosunkowo „mało kartkowej” powieści?

Bo wiecie, niby to po prostu historia o zemście – zwykły facet, Suzuki, traci żonę i postanawia wkroczyć do świata tokijskich gangów, żeby wyrównać rachunki.

No i wszystko wydaje się proste jak budowa cepa, do momentu, w którym na scenę wkraczają zabójcy w ilości sztuk trzech. Klasyczni złole, specjaliści od brudnej roboty – Wieloryb, który morduje słowem (dosłownie), Cykada, co nożem potrafi rozpisać symfonię, i Popychacz – miejska legenda, co popycha ludzi prosto pod samochody albo pod metro. Tyle że Isaka, zamiast zrobić z nich bezdusznych rzeźników, pokazuje, że każdy z nich jest dziwnie ludzki. Jakby chciał nam przypomnieć, że nawet płatny morderca czasem potrzebuje terapii i ciepłej herbatki na kolację.

Poza świetnie zarysowanymi postaciami, w powieści urzekło mnie też samo Tokio – miasto, które w tym wydaniu przypomina labirynt moralnych dylematów z neonami. A sam Isaka pisze tak, jakby Tarantino spotkał Murakamiego w nocnym pociągu i razem postanowili stworzyć powieść o sensie życia i przypadkowym trupie.

Szalone? Owszem. Ale też błyskotliwe, zaskakująco czułe i pełne czarnego humoru, który zostaje w głowie na długo po zamknięciu książki.

Podsumowując: Trzech zabójców to nie jest historia dla tych, którzy szukają klasycznego kryminału i prostych podziałów na dobro i zło. To książka dla tych, którzy lubią, gdy trup ściele się z wdziękiem, a moralne dylematy mają w sobie więcej absurdu niż powagi.

Jeśli lubisz literackie szaleństwo z filozoficznym pazurem – sięgaj śmiało.

Polecam.