Cykl: Dora Wilk # 6: Na wojnie nie ma niewinnych

Na wojnie nie ma niewinnych, czyli finał heksalogii o Dorze Wilk Anety Jadowskiej.

Demon w głowie, rodzinne dramy i piekielne przepychanki nie zdołały wybić z rytmu (ani odebrać jej ani grama blasku i chwały ) naszej rodzimej Mary Sue – Dory. Dlatego z przyjemnością sięgnęłam po szósty, ostatni tom cyklu Anety Jadowskiej – Na wojnie nie ma niewinnych – żeby przypomnieć sobie, jak panna Wilk i jej urocze stadko poradziło sobie w wielkim finale serii.

Czasami wojna jest jedynym rozwiązaniem…

Roman!

W ostatnim odcinku Dora Wilk oczywiście nie mogła dostać taryfy ulgowej. Jadowska zrobiła to, co potrafi najlepiej – wrzuciła ją w sam środek totalnego chaosu, gdzie kłopoty mnożą się szybciej niż króliki, a demony (te realne i te w głowie) tylko czekają, żeby dorzucić swoje trzy grosze. Dora wciąż jest „wyjątkowa”, ale tym razem trochę mniej błyszczy i częściej się potyka. I muszę przyznać, że wyszło jej to na dobre.

Najwięcej frajdy miałam z tego, jak autorka pozamykała wątki starszyzny i całej politycznej przepychanki w Thornie. Roman dostał swoje pięć minut, Miron tradycyjnie zgubił się w fabule (i jak zwykle wyszło mu to uroczo), a w tle przewijały się postacie, którym aż chciałoby się dać więcej miejsca.

Oczywiście nie obyło się bez zgrzytów. Patos momentami wylewał się jak z telenoweli, a kilka wątków pobocznych skończyło się szybciej, niż zdążyłam się nimi przejąć. Ale akcja gnała do przodu, dialogi dalej dawały radę, a klimat Thornu wciąż robił swoje.

Podsumowując: Na wojnie nie ma niewinnych to może nie finał idealny, ale na pewno taki, który zamyka historię z hukiem. Trochę szkoda, że to już koniec, bo nawet ze wszystkimi swoimi „Mary Sue moments” Dora dalej potrafi sprawić, że się uśmiecham.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
#polskafantastykafajnajest