Cykl: Dora Wilk # 1: Złodziej dusz

Złodziej dusz, czyli ja i Dora Wilk Anety Jadowskiej znowu razem. ;)

Z Dorą Wilk miałam przyjemność zapoznać się już dawno temu, choć – nie ma co ukrywać – w dość chaotycznej kolejności, czyli takiej, w jakiej udało mi się wyżebrać książki od znajomych. Po latach postanowiłam jednak nadać tej znajomości nieco więcej elegancji, umieścić całą serię na swojej półce i przeżyć wszystko od pierwszego odcinka pod tytułem Złodziej dusz.

Thorn.

Wiedźma w typie Mary Sue. ;)

Tak jak się spodziewałam (i jak jeszcze mgliście pamiętałam), Złodziej dusz Anety Jadowskiej czyta się lekko, łatwo i przyjemnie – choć bez większych fajerwerków.

Dora Wilk, czyli nasza gliniara-wiedźma, ma swoje plusy – jest wygadana, diabelnie pewna siebie i wręcz emanuje aurą własnej zajebistości. Inteligentna, seksowna, potężna, a do tego wszyscy faceci w jej otoczeniu patrzą na nią jak na ostatni kawałek pizzy na domówce. Taka Mary Sue na dopalaczach. Fajna? Tak. Męcząca? Też tak.

Fabuła to całkiem niezły kryminał z domieszką urban fantasy, osadzony jednocześnie w „naszym” Toruniu i jego magicznym odpowiedniku – Thornie. Pomysł ciekawy, akcja w miarę dynamiczna, choć niektóre opisy można by odrobinę skrócić.

Dodatkowo mamy tu całkiem sporo flirtów i niewinnych podtekstów – w stylu „grzeczny niegrzeczny” – czyli nic, co by wywołało rumieńce u cioci na imieninach, ale wystarczająco, by nadać historii lekko pikantnego klimatu.

Podsumowując: książka spełniła swoje zadanie – oderwała mnie na chwilę od rzeczywistości i zapewniła solidną dawkę rozrywki. Bez zachwytów, ale też bez rozczarowań.

Polecam do czytania na lekko!

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
#polskafantastykafajnajest