Cykl: Siedmioksiąg Grzechu # 4.3: Świat we krwi: Jadeitowy Pająk

Świat we krwi: Jadeitowy Pająk, czyli zakończenie drugiej trylogii Siedmioksięgu Grzechu Michała Gołkowskiego.

Zahred, Montezuma i Cortes w drugim odcinku Świata we krwi Michała Gołkowskiego przeszli moje najśmielsze oczekiwania. Dlatego z ogromną przyjemnością i dość sporymi oczekiwaniami przystąpiłam do czytania wielkiego finału trylogii pod tytułem Jadeitowy pająk.

Tenochtitlan płonie.

Krew, akcja i odrobina „pudru”. ;)

Jadeitowy pająk okazał się dokładnie takim epickim finałem trylogii Świat we krwi, jakiego się spodziewałam! Choć muszę przyznać, że momentami tempo powieści bywa nierówne, a autor nieco „przypudrowuje” rzeczywistość.

W żaden sposób nie odbiera to jednak przyjemności z lektury, gdyż autor wręcz z mistrzowską precyzją połączył tło historyczne z pełną dramatyzmu literacką fikcją. Każda strona powieści to emocjonalny rollercoaster, który przeprowadza nas od gniewu i żalu po podziw dla niezłomności bohaterów.

Całość to wręcz prawdziwy „kocioł” pełen walk, intryg i podchodów, które przeplatają się z refleksjami nad sensem istnienia i nieuchronnością upadku.

A na koniec – Zahred. Uwielbiam gościa. Jest tak pełen sprzeczności, że stale mnie fascynuje i zaskakuje swoim ludzki zachowaniem.

Podsumowując – Jadeitowy pająk i cała trylogia Świat we krwi to coś więcej niż świetna książka. To refleksja nad brutalnością i podłością naszej ludzkiej natury, a także taki literacki pomnik dla prężnej, dobrze rozwijającej cywilizacji skazanej na zagładę.

Polecam z całego serca!

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
#polskafantastykafajnajest