Cykl: Kuzynki # 4: Zaginiona

Zaginiona, czyli ostatnie spotkanie z Kuzynkami Andrzeja Pilipiuka.

Kiedy w czerwcu tego roku postanowiłam „ściągnąć” Kuzynki Andrzeja Pilipiuka z mojej uroczej listy „półkowników”, nie spodziewałam się, że aż tak polubię bohaterki tego lekkiego czytadełka. A jednak — wciągnęłam się na tyle, że z prawdziwą przyjemnością, w zaledwie pięć miesięcy, dotarłam do ostatniego tomu serii zatytułowanego Zaginiona.

Wyspa.

Dwa opowiadania.

Pożegnanie z pannami Kruszewskimi wypadło raczej słabo.

Autor postawił na dwa opowiadania, które były mocno rozwleczone, a nasze drogie Kuzyneczki jakby straciły swój dawny blask. Rozumiem, że alchemiczna choroba Stasi miała swoje znaczenie fabularne, ale rozwiązanie problemu — powiązane z tajemniczą społecznością i wyspą — nie do końca mnie przekonało.

Drugie opowiadanie, to o skrzypcach, również mnie nie zachwyciło. Szczerze mówiąc, gdyby pojawił się w nim Robercik Storm, całość miałaby o wiele więcej uroku.

Czytając Zaginioną, miałam wrażenie, że Stanisława i Katarzyna straciły swój animusz i charakterek. Wyglądały, jakby były znudzone i przemęczone życiem, co  mocno odbijało się na tempie akcji i chumorze.

Największa szkoda, że finał serii całkowicie pominął Monikę Stiepankovic, która w poprzednich tomach dodawała fabule świeżości i młodzieńczego kolorytu.

Książkę przeczytałam w ramach wyzwania:
#polskafantastykafajnajest