5 naj… książek pierwszego półrocza 2024

Upadek Númenoru J.R.R. Tolkien.

Za kunszt i emocje, które towarzyszą mi podczas odkrywania kolejnych sekretów Śródziemia.

A jednak istnieję Paweł Szumił.

Za niebanalną, humorystyczną powieść, w której Smok Czarek poznaje własną tożsamość, poddając się filozoficznym rozważaniom przy jednoczesnym rozwijaniu lokalsów.

Massaraksz!

Anne ze Złotych Iskier Lucy Maud Montgomery.

Za ciepło i optymizm bijący od całej rodziny Blythe, za sentyment przy każdym spotkaniu z rudą Anką i przypomnieć tego, co tak naprawdę w życiu jest ważne.

Heretyk Bernard Cornwell.

Za skomplikowaną intrygę, która pokazała kunszt autora w kreowaniu charakterów dopasowanych nie tylko do czasów, ale także do aktualnej społecznej pozycji.

Za powieść pełną politycznych intryg i dramatycznych zwrotów akcji, która dzięki zmyślnemu połączeniu fikcji i faktów historycznych czyta się sama

Biała grajka Małgorzata Włodarska.

Za monotonną, niespójną i nie logiczną akcję. Za jednowymiarowych bohaterów, którym wszystko się udaje, a Biała Grajka, gdzie się nie pojawi wszyscy jej ufają, robią to co powie i poklepują po pleckach, mówiąc jej, jaka jest wspaniała. Za powieść powieść napisaną jednym ciągiem, która „zlewa” się w jedną „papkę”.

Outpost Dmitry Glukhovsky.

Za nudę, dłużyzny i powtarzającą się tematykę, która wałkowana tak wciąż tak samo, bez najmniejszych zmian, staje się po prostu nudna.

Oszczędnego czarodzieja poradnik przetrwania w średniowiecznej Anglii Brandon Sanderson.

Za brak napięcia, atmosfery, mocno przeciętnego bohatera oraz akcję, która toczy się bo musi.

Upgrade. Wyższy poziom Blake Crouch.

Za wplatanie wszędzie najdrobniejszych szczegółów z genetyki, które zabijały tempo akcji. Za bohatera, który stawia na piedestale tylko swój tok rozumowania i stawia siebie wręcz w roli Boga, przez co ciężko się „go” czyta.

Mickey7 Edward Ashton.

Za brak rozwinięcia konceptu i oparciu powieści na tym, że Mickey jest głodny.