Mrok nad Tokyoramą Robert J. Szmidt

Operacja zemsta, korporacje i były żołnierz sił specjalnych, czyli Mrok nad Tokyoramą Roberta J. Szmidta.

Brak „świeżych” dostaw książkowych z Polski zmobilizował mnie do bliższego przyjrzenia się moim „półkownikom”. A ponieważ Roberta J. Szmidta jeszcze w wersji cyberpunkowej nie czytałam, od razu pomyślałam, że warto tę małą niedogodność nadrobić i sięgnęłam po naznaczony zemstą Mrok nad Tokyoramą.

Jest rok 2077.

Cybernetyczni gladiatorzy.

Historia Tymury wciągnęła mnie w zasadzie od samego początku. Oparta na prostym schemacie zemsty, może nie była zbyt odkrywcza (bo tematyka zemsty przerobiona już chyba została na każdym możliwym froncie ;)), ale miała przysłowiowe „ręce i nogi”.

Do tego samą książkę czytało się wyśmienicie, a świat w niej przedstawiony (ze wszystkimi technicznymi bajerami) z jednej strony był fascynujący, a za zarazem duszny i przerażający.

Wszystko przez podział na kasty, permanentną inwigilację jednostki, korporacyjne zarządzanie zamkniętymi przed resztą świata i słońcem metropoliami (wyniuchaliście już cyberpunk? ;)) oraz jedyną dostępną, acz bardzo elektryzującą dyscyplinę sportową zwaną pieszczotliwie Che-do.

Dyscypliną, w której dzięki połączeniu w sobie piękna szachowej rozgrywki z brutalnością wszystkich dostępnych na rynku sportów walki, zawodnicy acz bardziej gladiatorzy, osiągają prestiż i status półbogów.

Motherhaker.

No i właśnie do tego grona gladiatorów postanawia dołączyć Rafał, czyli główny bohater, idealista i romantyk w jednym, który postanawia przyjąć zemstę w „formie na zimo”. Bardzo fajnie sklecona postać, z dobrymi tekstami, za którą chce się podążać i trzymać kciuki.

Jednak dla mnie absolutną „wisienką na torcie” tej historii nie był wyprany z emocji wojak, ale legendarna hakerka Motherhaker. Kobiecinka nieźle wymiatała, jej teksty i akcje, to absolutne mistrzostwo świata.

Więcej jednak zdradzać Wam nie będę, gdyż lepiej samemu wspinać się się po poziomach kastowych, zakosztować walki na arenie i sprawdzić jak smakuje zemsta „na zimo”.

P.S. Dwa razy zastanówcie się przed czytaniem epilogu, gdyż ostrzeżenie autora o czytaniu go na własną odpowiedzialność jest w pełni uzasadnione. ;)

O książce możecie również przeczytać na blogach:
Bookeater Reality;