Cykl: Hyperion # 3: Endymion

Endymion, czyli trzecia odsłona teatrologii Hyperion Dana Simmonsa.

Po wspaniałym wręcz mistycznym Upadku Hyperiona musiałam zrobić sobie „krótką” przerwę, zanim sięgnęłam po trzeci tom teatrologii Dana Simonsa. Wszystko przez to, iż wieść gminna niosła, że Endymion już tak nie zachwyca, więc żeby nie czuć wielkiego rozczarowania zostawiłam go sobie na później. I właśnie teraz przyszedł czas by zmierzyć się z trzecią odsłoną cyklu Hyperion i sprawdzić, czy rozpuszczane tu i tam plotki okazały się prawdą. ;)

300 lat później.

Czasy potężnej Hegemonii już minęły. Teraz władzę nad wszechświatem sprawuje Kościół Katolicki i jego zbrojne ramię — organizacja Pax. A wszystko to, dzięki krzyżokształtom, które umożliwiają zmartwychwstanie każdego z wiernych.

Nowa władza czuje się jednak mocno zagrożona, gdyż z Grobowców Czasu właśnie wyłoniła się córka Brawne Lamii i Johny’ego Keatsa. Według przepowiedni to właśnie ona ma zostać nowym mesjaszem i zapewnić ludziom upragnioną wolność. Pax nie może do tego dopuścić. Dlatego w pościg za dziewczynką i jej cudem ocalonym od śmierci opiekunem Raulem Endymionem wyrusza doborowy oddział żołnierzy na czele z ojcem-kapitanem de Soyia.

Wędrówka przez Galaktykę.

Może podczas czytania książki nie czułam takiego mistycyzmu i efektu WOW jak przy Hyperionie, ale ogólnie z tej wędrówki jestem całkiem zadowolona. Szczególnie iż autor całość pokazał z dwóch różnych perspektyw.

Pierwszą są wspomnienia Raula Endymiona, który opisuje, jak to „przewrotny los” połączył jego ścieżki z Eneą i androidem A. Bettikiem. W zasadzie mogę śmiało napisać, iż jest to bardzo osobisty pamiętnik Raula, który bardzo mocno skupia się na jego odczuciach oraz przeczuciach dotyczących całej wyprawy, doprawiony lekką i dość wnikliwą charakterystyką towarzyszy.

Drugą perspektywą jest przedstawienie jakby z pewnego dystansu losów ojca-kapitana de Soyi. Dzięki czemu nie jawił się on tylko jako prześladowca Enei, ale dało się w nim dostrzec zwykłego człowieka, z problemami oraz szefami śledzącymi każdy jego ruch i czekającymi na najmniejsze potknięcie.

Jeżeli chodzi o jakąś dynamikę, to ciężko się jej doszukiwać. Historia toczy się lekko marudnym tempem, ukazuje piękno świata i czuć, że buduje podwalinę pod to, co dopiero ma nadejść.

Podsumowując. Endymion Dana Simmonsa może jest taki mistyczny i spektakularny jak Hyperion, ale jest dobrą kontynuacją powieści. Polecam całą serię wielbicielom science fiction. Nie będziecie zawiedzeni. :)

O książce możecie również przeczytać na blogach:
Kącik z książką;
Książkowir;