5 naj… książek pierwszego półrocza 2019

Za wspaniałą historię w alternatywnym świecie, która oczarowała mnie doskonałym klimatem przedwojennej Warszawy, magią, alchemią, świetnie poprowadzoną akcją oraz bardzo wyrazistymi bohaterami, których nie sposób nie polubić.

Za Bazyla i za to, że Ałtorka po raz kolejny udowodniła, że można pisać pięknie i lekko, a poważne tematy „upchać z gracją” między wierszami zmuszając tym samym czytelnika do głębszych przemyśleń.

Za niezwykle klimatyczny horror, który trzyma w napięciu do ostatniej chwili i po raz kolejny wprowadza zjawiska nadprzyrodzone oraz lokalne legendy „na salony”. 

Za niesamowicie ekscytująca przygodę z odrobiną magii i mrocznej tajemnicy oraz za fajną młodzieżową powieść grozy bez słodzenia.

Za to jak wiele do myślenia daje książka, a dzięki niezwykłemu kunsztowi, wyczuciu, odpowiednim operowaniu emocjami oraz genialnej narracji oparta na faktach historia porusza i jest swoistym protestem oraz wołaniem przeciwko wojnie, zachłanności i wzbogacaniu się kosztem upodlenia drugiego człowieka.

Za zmarnowany potencjał utopiony w nadmiarze wypitej herbatki oraz podkreślaniu płci rozmówcy.

Za to, że autor tak mocno „popuścił lejce”, że niestety pewne opisy bardzo mocno zaczęły ocierać się o fantastykę i absurd. Zdaję sobie sprawę, że miało być mocno i dosadnie, ale wrzucenie wszystkim możliwych zwyrodnień i wypaczeń do „jednego kotła” spowodowało, że historia po prostu przestała być wiarygodna i niestety poruszenie, które towarzyszyło mi od początku lektury, zaczęło wręcz „topnieć w oczach”.

Za zamęczenie polityką i cały język zawiłości, który powodował u mnie senność i całkowite zagubienie.

Za brak lekkiego zarysowania sytuacji i tła, bym mogła umiejscowić się w konflikcie i dowiedzieć się „kto z kim śpi i czy wszystkie łóżka są już zajęte”.

Za to, że Jake byl w zasadzie kalką Myrona, a jego najlepszy przyjaciel Benedict – łamaczem serc Winem.