W Świecie Dysku #26: Złodziej czasu

Zabijanie i naginanie czasu, czyli Złodziej czasu Terry Pratchett.

Ciężko w to uwierzyć, ale właśni zakończyłam jeden z moich ulubionych cykli u Terry Pratchetta — Cyklu o Śmierci. Oznacza to również, iż wielkimi krokami zbliżam się do końca Świata Dysku, a przede mną pozostały już tylko Cykl o Straży i Rewolucja przemysłowa. Mogę więc powiedzieć, iż moje odświeżanie Pratchetta postępuje zgodnie z planem i nie odnotowuje większych opóźnień. ;) Czas więc na dwudziestą szóstą (u mnie i w całym cykli) odsłonę Świata Dysku pod tytułem Złodziej czasu.

Mnisi, mandale i piąty Jeździec Apokalipsy.

Śmierć poczuł, że czas zebrać pozostałych jeźdźców, bo zbliża się Apokalipsa. Jednak jakby kalendarz coś szwankował, a wskazywana data była stanowczo przedwczesna. Postanawia więc ubrać w śledztwo swoją wnuczkę Susan. W tym samym czasie pewien zegarmistrz otrzymuje dość nietypowe zlecenie na specjalny szklany zegar, a pewien mnich zostaje uczniem sprzątacza w tajemniczym zakonie czasu i uczy się kroić czas.

Audytorzy, Śmierć i Sprzątacz.

Nie mogłam „przegryźć” się przez początek i mogę powiedzieć, iż dosłownie „zabijałam czas” i czytałam niektóre akapity z licznymi powtórzeniami. Gdy jednak ogarnęłam nadmiar abstrakcji, jakim autor postanowił uraczyć swoich czytelników na pierwszych stronach książki, poczułam ten charakterystyczny pratchettowski humorek i od razu czytało mi się lepiej. ;)

No i oczywiście to całe „zabijanie czasu”, jego okradanie czy krojenie oraz idea zbudowania zegara, który zatrzyma czas, z domieszką władczych i knujących Audytorów wyszła wyśmienicie. Szczególnie że Pratchett doskonale uchwycił pierwsze przejawy uzyskanego przez te byty człowieczeństwa — rozróżnienie płci, doznania zmysłowe, opanowanie tożsamości, pierwsze uczucia…

Bohaterowie również stanęli na wysokości zadania. Śmierć, choć jest „epizodyczny” swoimi rozkminami, jak zawsze powala. Jego wnuczka Susan no cóż, jest wartością samą w sobie. „Wchodzący na scenę” Lobsang Ludd poza tym, że doskonale kroi czas, to można powiedzieć, że nieźle „pozamiatał”. ;) Do tego Unity ujmuje całą swoją postacią i czekoladkami. No i jeszcze Piąty Jeździec Apokalipsy ze swoimi kubeczkami z jogurtem doskonale wkomponowuje się w otoczenie. ;)

Podsumowując. Mimo ciężkiego startu z czasem Złodziej czasu Terry Pratchett’a okazał się kolejną świetną lekturą w oparach niebezpiecznej czekolady i doskonałego humoru. Oczywiście gorąco polecam, choć nie jako pierwszą lekturę z bogatego Świata Dysku. :)