[Przedpremierowo] Inkub Artur Urbanowicz

Spopielone zwłoki i niezidentyfikowane zielone światło – Inkub Artur Urbanowicz.

Wszystko zaczęło się od Gałęzistych. Ten udany debiut Artura Urbanowicza – z wykształcenia matematyka z zawodu korposzczura urodzonego w Suwałkach – zachęcił mnie do sięgnięcia po kolejną powieść spod jego pióra. No i właśnie Grzesznik, który zdobył Nagrodę Polskiej Literatury Grozy im. Stefana Grabińskiego, to była ta petarda, która utwierdziła mnie w przekonaniu, że #artururbanowiczumiewhorror i „z horrorem mu do twarzy”. ;) Czy trzecia, wydana „pod innym sztandarem” książka pod tytułem Inkub utrzyma dobrą passę autora?

Witajcie Jodoziorach…

Wiosce o dość wątpliwej sławie wśród lokalnej społeczności, w której właśnie teraz zostały znalezione zwłoki małżeństwa w dość dziwnym, spopielałym stanie. Można by się spodziewać jednak, iż dochodzenie będzie wyglądać jak każde inne, ale smaczku całej sytuacji dodaje fakt, iż w trakcie oględzin dom niespodziewanie zwala się policjantom i technikom na głowę, a młody dzielnicowy, który od jakiegoś czasu „drążył” sprawy wioski popełnia samobójstwo.

I właśnie w to samobójstwo nie wierzy Vytautas Česnauskis z komendy miejskiej w Suwałkach, który postanowił bliżej przyjrzeć się sytuacji. Czy dziwne nasilenia przemocy, samobójstw i chorób w Jodoziorach są prawdą, a może to tylko ludzie po raz kolejny przekazują zabobony i wyolbrzymiają sytuację? No i o co chodzi z tym pojawiającym się niezidentyfikowanym zielonym światłem i jaki związek mają bieżące wydarzenia z kobietą mieszkającą w wiosce w latach siedemdziesiątych?

Jest klimat.

Tak, autor po raz kolejny ujął mnie tym ciężkim i wywołującym dreszcze klimatem. Klimatem, dzięki któremu ciągle ma się wrażenie, że już za chwilę wydarzy się coś takiego, że człowiek, wszelki wypadek, ogląda się przez ramię wracając do domu i dwa razy sprawdza, czy drzwi wejściowe zostały zamknięte na klucz. ;)

Utrzymanie „widza” w napięciu nie jest jednak takie łatwe, a w Inkubie ten element wypadł bardzo dobrze. Wszystko to dzięki dwutorowemu prowadzeniu akcji która, mimo iż wydawała się momentami niespieszna, zyskiwała dzięki „przeskokom” i podsycała uczucie niepokoju.

I tak prowadzone przez Vytatusa śledztwo z 2016 roku, które co rusz natrafia na jakieś niewyjaśnione, wręcz paranormalne tajemnice zostało uzupełniane wydarzeniami z 1970 roku, do którego autor przenosi akcję z niezwykłym z wyczuciem chwili. Dzięki temu historie nie konkurują ze sobą, a doskonale się zazębiają i ciężko doszukać się w nich zbędnych powtórzeń. No i oczywiście obie wzbudzają w jakiś sposób grozę i troskę o bohaterów.

Bohaterowie.

Tych jest kilku, ale nie będę się o nich tu rozpisywać, gdyż nie chciałabym za wiele zdradzić i odebrać przyjemności z ich poznawania czy wręcz „rozgryzania”. Jednak muszę przyznać, że w przypadku niektórych osób można odczuwać niezłą huśtawkę nastrojów. Wszystko przez to, iż swoim zachowaniem roztaczają „urok”, ale gdzieś pod skórą można odczuć, że tam w tej otoczce, jest coś nie tak i ta bańka będzie musiała w którymś momencie pęknąć.

Podsumowując. Po raz kolejny nie zawiodłam się i mogę powiedzieć, że Inkub Artura Urbanowicza to niezwykle klimatyczny horror, który trzyma w napięciu do ostatniej chwili i po raz kolejny wprowadza zjawiska nadprzyrodzone oraz lokalne legendy „na salony”. Do tego powoduje niezły „opad szczęki” samym zakończeniem i daje wiele do myślenia o naszych słabościach i lękach. Dlatego, jeżeli macie ochotę na dobrą pełną grozy historię, napisaną lekkim językiem,  to nie wahajcie się przytulić tej liczącej zaledwie 728 stron książeczki. ;)

A jej premiera już 3 kwietnia 2019!

P.S. Po przeczytanie koniecznie zajrzyjcie również na profil autora na facebooku i tam znajdziecie ciekawy suplement dla dociekliwych, który jest doskonałym dodatkiem do całej historii.

O książce możecie również przeczytać na blogach:
Kącik z książką;
Książki Sardegny;
Mój portret;
Świat fantasy;

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję : Autorowi oraz Wydawnictwu Vesper.