[Przedpremierowo] Cienie Nowego Orleanu

Elementy mitologii wudu, szept demonów i prohibicja – Cienie Nowego Orleanu Macieja Lewandowskiego.

Książka Cienie Nowego Orleanu Macieja Lewandowskiego — z wykształcenia człowieka wielu zawodów, wielkiego fana prozy H.P. Lovecrafta — skusiła mnie zapowiedzią okultyzmu, elementów mitologii wudu i horroru w duchu twórczości Lovecrafta. Czy książka okazała się równie kusząca co zapowiedź?

Lata 20-te XX wieku – Nowy Orlean.

John Raymond Legrasse, to stary policyjny wyga, który nie jedno w swym życiu widział i przeżył. Obecnie pracuje w Nowym Orleanie, gdzie mimo proklamowanej prohibicji ochoczo zagląda do kieliszka i dość brutalnie rozprawia się ze wszelkimi lokalnymi opryszkami. Podczas jednego ze standardowych nalotów odnajduje ciało makabrycznie okaleczonej młodej kobiety. Wszystko wskazuje na to, iż dziewczyna jest ofiarą kultu, a ślady prowadzą do niewyjaśnionej sprzed lat sprawy rytualnego mordu i kultystów wudu. Wspomnienia w głowie Legrasse’a odżywają. Czy to możliwe, że dawny kult powrócił?

Oryginalnie i klimatycznie.

Od pierwszej strony książki poczułam ciężki, wręcz duszny klimat Nowego Orleanu lat 20 – tych XX wieku. Miałam wrażenie, że wraz z bohaterem poruszam się po najciemniejszych i najbardziej mętnych zakątkach miasta. Odwiedzałam szemrane lokale, raczyłam się pędzonym potajemnie bimbrem i czułam, że zło jest wręcz na „wyciągnięcie ręki”. Również opisy walk (a było ich sporo) , były mocno sugestywne i miałam wrażenie, że „przewijają” się przed moimi oczami jakbym podglądała je z jakiegoś mrocznego zaułku.

Klimatem autor „pozamiatał” na całej długości. Jednak jeżeli chodzi o napięcie, nie było już tak „różowo”. Powiedziałabym, że przypominało mi ono sinusoidę. Gdy już sięgało zenitu nagle, jak za użyciem czarodziejskiej różdżki opadało prawie do zera i miałam wrażenie, że cała akcja po prostu „stanęła w miejscu”.

Wudu i bohater.

Samego bohatera zaś ciężko mi ocenić. Legrasse jest na pewno facetem z zasadami (przynajmniej swoimi), ale ilość agresji jaka „wylewa” się przy każdej jego akcji została chyba lekko przesadzona. Oczywiście ja rozumiem, że jest to człowiek mocno doświadczony zarówno piętnem wojny, jak i pracy w policji, ma swoje liczne fobie, które zalewa alkoholem i ogólnie ma problemy z normalnym funkcjonowaniem. Jednak miałam wrażenie, że obija on mordę każdemu napotkanemu na drodze facetowi. ;)

No i jeszcze na sam koniec dwa słowa o wudu i śledztwie. Ta część w mojej ocenie wypadła całkiem przyzwoicie. Nic nie jest na siłę „podkoloryzowane”, toczy się swoim rytmem, jest kilka niespodzianek, tajemnicze znaki i ludzie… Jednym słowem dostajemy wszystko to, co chcemy widzieć w kryminałach.

Podsumowując. Trochę ciężko mi ocenić tę pozycję, bo kupiła mnie ona niesamowitym klimatem, ale trochę szwankowało w niej napięcie, a ilość makaronizmów przekroczyła dopuszczoną ilość. ;) Niemniej sama książka mi się podobała i myślę, że jest ciekawą pozycją, która potrafi nieźle namieszać w głowie. Pozycją, która przypadnie do gustu szczególnie wielbicielom prozy Lovecrafta oraz mrocznych i krwawych kryminałów.

Więc jeżeli jesteście fanami mocnych wrażeń i Lovecrafta, to Cienie Nowego Orleanu Macieja Lewandowskiego powinny Wam się spodobać. :)

Premiera książki już 27 lutego 2019!

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję : Uroboros