Cykl: Kwiat paproci # 4: Przesilenie

Pożegnanie z Gosławą i Mieszkiem – Przesilenie Katarzyny Bereniki Miszczuk.

Szeptucha Katarzyny Bereniki Miszczuk oczarowała mnie swoim słowiańskim duchem. Noc Kupały i Żerca nie były złe, ale jak dla mnie zmieniły świetną zapowiadającą się serię fantastyczną w romans z dodatkiem fantastyki i słowiańskich bóstw. Dlatego też przed sięgnięciem po Przesilenie zastanawiałam się, czy oby na pewno chcę tę książkę przeczytać? Z jednej strony ten nadmiar romansu mnie trochę odstraszał, a z drugiej byłam ciekawa zakończenia całej serii i tego, jak potoczyły się dalsze losy bohaterów. I jak łatwo się domyślić tę nierówną walkę wygrała zwykła, ludzka ciekawość. ;)

Obietnica.

Gosława jest w ciąży z Mieszkiem, a jakby problemów było mało, to dowiaduje się jeszcze o klątwie, która dotyka wszystkie kobiety z jej rodziny. Do tego Swarożyc ciągle kręci się w pobliżu, przypominając o obietnicy, a Witek przeszedł „na ciemną stronę mocy”. No i jeszcze zbliżają się pierwsze Dziady po śmierci Mszczuja, a w Bielanach Żercy brak. Tyle problemów i tajemnic. Jak poradzi sobie z nimi Gosława? Czy uda się jej rozwikłać rodzinną tajemnicę i przechytrzyć Swarożyca?

Trudne sprawy. ;)

Muszę przyznać, że czytając książkę, całkiem nieźle się bawiłam. Romans odszedł „w siną dal”, a pojawiło się więcej obyczajówki i słowiańskiego klimatu.

Choć muszę przyznać, że początek nie należał do najszczęśliwszych i mógłby spokojnie konkurować o miano najlepszego odcinka Trudnych spraw.

Na szczęście te wszystkie dziwaczne zawirowania i totalnie nie zrozumiała dla mnie postawa Mieszka, szybko się skończyły i na scenę wkroczyli słowiańscy bogowie.

Było dynamicznie, intryga goniła intrygę, bogowie to tu, to tam wtrącali swoje „trzy grosze”, a my powoli wraz z zakręconą Gosławą dopasowywaliśmy do siebie kolejne elementy układanki.

Podsumowując. Przesilenie Katarzyny Bereniki Miszczuk to bardzo dobre zamknięcie Cyklu Kwiat Paproci. Z dużą dawką humoru, słowiańskimi bogami i rodzinnymi tajemnicami. Doprawiona klasycznym czarnym charakterem i nutką romantyzmu. Muszę jednak nadmienić, że jednego mi tylko było żal. Baby Jagi, która niestety dostała tak mało „czasu antenowego”, a retrospekcje wskazywały, że jej historia mogłaby wywołać rumieńce na twarzy. ;)

O książce możecie również przeczytać na blogach:
Latające książki;
Magiczny świat książki