Opowieść podręcznej Margaret Atwood

Reżim i ortodoksja – Opowieść podręcznej Margaret Atwood.

Opowieść podręcznej Margaret Atwood podpatrzyłam u Katarzyny z bloga Kącik z książką. Gdzieś później przewinęło mi się przed oczami, że książka ta, dzięki której autorka jest laureatką pierwszej Nagrody im. Arthura C. Clarke’a z 1986 roku doczekała się ekranizacji w 2017 roku. Zaintrygowana postanowiłam zatem sięgnąć pierwsze po książkę, a jak czas pozwoli to również rzucić okiem na jej interpretację na „szklanym ekranie”.

Ekstremiści u władzy.

Republika Gilead zmaga się z bardzo słabym przyrostem naturalnym. Władze w państwie przejmują fanatyczni, chrześcijańscy fundamentaliści, którzy postanawiają rozwiązać ten problem, wprowadzając reżim religijno-wojskowy i nowe „zasady”. W imię czystości pozbywa się wszystkiego, co kuszące i prowadzące do złego. Wszystkie zaś zdolne do rozmnażania kobiety zostają Podręcznymi. Nie wolno im czytać ani pisać. Ich jedynym zadaniem jest pozostawanie w domu Komendanta oraz jego Żony i odbywanie regularnych stosunków seksualnych pod nadzorem Żony z nadzieją, że tym razem się uda i zarządca je zapłodni. Bo tylko ciężarna Podręczna (lub wprost niewolnica seksualna) ma jakąś wartość.

A co z pozostałymi kobietami niezdolnymi do posiadania potomstwa? Jeżeli mają trochę szczęścia, mogą zostać uprzywilejowanymi Żonami lub służbą domową.

Antyutopia.

Od pierwszego pacnięcia paluchem wsiąknęłam w historię trzydziestoletniej Fridy, która nie dość, że została zmuszona do zostania Podręczną, to jeszcze straciła swojego męża i dziecko. Teraz stara się żyć dalej, wykonywać swoje obowiązki, ale gdzieś tam w jej głowie wciąż jest życie, które utraciła. Życie, w którym miała prawo decydowania o sobie i swoim losie. Życie, w którym miała prawo pracować i kochać.

Dlatego też te liczne, czasem dość chaotyczne retrospekcje przynoszą wiele bólu i cierpienia, a jednocześnie ukazują nam, jak bardzo nie doceniamy tego, co jest tu i teraz. Jak bardzo przywykliśmy do wolności, do wyborów które możemy samodzielnie podejmować, do zdania które możemy posiadać.

Koszmar…

Brnąc coraz bardziej w książkę, zaczęłam również uświadamiać sobie, że ta historia wcale nie jest jakąś „fantastyką”. Wystarczy spojrzeć w kierunku Bliskiego Wschodu, by zdać sobie sprawę, że tam nadal łamane są prawa kobiet. Ba, nawet w Europie zdarzają się przypadki, gdy religijni fanatycy próbują przeforsować powrót średniowiecza (tak, chodzi mi o Czarny Protest). Czy zatem taki scenariusz w przyszłości nie jest możliwy? Szczególnie iż obserwujemy wyraźny spadek przyrostu naturalnego.

Podsumowując. Opowieść podręcznej Margaret Atwood to przerażająca, wręcz ponura historia, a zarazem wizja społeczeństwa, która wprawdzie została napisana w latach 80-tych, jednak nie straciła nic na swojej aktualności. Stonowany, stroniący od wulgaryzmów język powieści niesie ogromny ładunek emocjonalny i nie pozwala o książce zapomnieć. Polecam!

O książce możecie również przeczytać na blogach:
Dowolnik;
Głodna wyobraźnia;
Kącik z książką;
Mozaika literacka;