Kamienne niebo, czyli pożegnanie z cyklem Pęknięta Ziemia Nory K. Jemisin.
Cykl Pęknięta Ziemia oczarował mnie fenomenalnie skrojonym światem i dość nieszablonowym podejściem do tematyki postapokaliptycznej. I chociaż druga odsłona cyklu była dobrą kontynuacją, w mojej ocenie przyniosła pewien niedosyt. Ba, miałam wręcz wrażenie, iż dopadł ją syndrom drugiego tomu. Jak na tle swojej poprzedniczki wypadanie wieńczące całą serię Kamienne niebo?
Dwa lata…
Alabaster nie żyje. Castrima zniszczona, choć dzięki Essun i mocy, którą przejęła po zabiciu Alabastra udało się ocalić mieszkańców. Cena tego czynu jednak jest dość wysoka. Essun jako najpotężniejszy górotwór zmienia się powoli w kamień. Zanim jednak dopadnie ją przeznaczenie chce odnaleźć córkę i ocalić świat.
Było ciężko…
Muszę przyznać, iż tę odsłonę cyklu najzwyczajniej w świecie „przemęczyłam”. Kilka razy stojąc w korku, nie byłam w stanie czytać i przepinałam się na audiobooka, żeby nie zasnąć.
Dobijało mnie tempo akcji związane z osobą Essun, która jak żuk gnojnik „toczy” w kółko swoje rozważania. Niby to nie użalała się nad sobą – a jednak, no i jeszcze to ciągłe gdybanie na temat Lerny. Czytając te partie czułam, że się „wypinam” i odpływam myślami gdzie indziej.
Trochę lepiej na tym tle wypada Nassun, która jak na dziesięciolatkę przeżyła wiele. Zawiedziona postawą dorosłych ufa obecnie tylko Shaffie. Czuje w sobie wielką moc i chce coś zmienić, coś zakończyć.
Jeżeli chodzi zaś o sam trzon fabuły, to było bardzo spójnie i w końcu mogliśmy poznać genezę górotwórstwa, Stróży czy też Zjadaczy kamieni.
I w sumie ten wątek prowadzony przez Hoę, opowiadający o pochodzeniu swojej rasy, wplatający kilka słów o mieście Syl Anagist z którego wywodzą się obeliski ratował tę książkę.
Podsumowując. Kamienne niebo Nory K. Jesmin mnie wymęczyło. Autorka nie potrafiła skupić mojej uwagi na tym co czytam. Przez większość książki miałam wrażenie, że nic absolutnie się nie dzieje. Nie odczuwałam żadnych emocji – no może poza znużeniem i wyczerpaniem. Essun sobie wędruje i użala się nad sobą, umierają kolejni ludzie i w sumie umierają. Nassun przechodzi bunt – no i ok. Jedynie Hoa był dla mnie takim małym światełkiem, które przeprowadziło mnie przez książkę.
O książce możecie również przeczytać na blogach:
Bookendorfina;
Kącik z książką;
Misie czytanie podoba;
Świat fantasy;
Sprawdź inne...
Cykl: Archiwa Temidy # 1: Śpiący giganci
Tekst Dmitry Glukhovsky
To kolejna niepochlebna opinia, jaką czytam i chyba sobie odpuszczę zakończenie tej trylogii.
Jeżeli chcesz się dowiedzieć genezy, to warto. Natomiast jeżeli chodzi o wykonanie, to nie warto.
To mi zabiłaś ćwieka ;) Chcę poznać genezę, ale jak to kiepskie, to nie chce mi się czytać.
Jeżeli chodzi o “zabijanie ćwieka” – zawsze do usług. ;) Co zaś do książki… Ciężko mi powiedzieć dobre słowo, bo ja się przy niej męczyłam i Tobie tego nie życzę. Choć zawsze jest możliwość, że zareagujesz inaczej. :D
Sądząc po wcześniejszych recenzjach mamy podobny gust, więc nie spodziewam się szału. Zwłaszcza, że podobnie jak ty, zauważyłam zniżkę formy w drugim tomie. Jak sama wpadnie mi w ręce to może przeczytam, ale nie palę się do tego pomysłu ;)
Też mam parę takich książek, że wypadałoby skończyć serię, ale po opiniach jakoś mi się do tego nie pali. ;) :D
Zupełnie nie moja bajka.
Chodzi o tematykę, czy bardziej o gatunek?
Czyli w całości się zgadzamy co do opinii o Kamiennym Niebie. Szkoda, taka fajna seria. :(
Strasznie mi szkoda tego wykonania, bo sam trzon historii miał dla mnie logiczny sens i po części mi się spodobał.
Jednak jeżeli coś czyta się źle, to nawet sam genialny pomysł ginie gdzieś w tym, że po prostu nie możesz przez tę książkę przebrnąć.
Jest mi tak żal tej serii i tego zmarnowanego pomysłu. :(
No dokładnie tak. Niby wszystko dokładnie i do końca wyjaśniła, nie ma niedopowiedzeń, wszystko ma ręce i nogi, a jednak… taka totalnie bez serca była ta książka, po prostu mechanicznie i skrupulatnie zamykaliśmy serię. Ech. :(
Dokładnie. Zabrakło tego “czegoś” i zamiast utrzymania czytelnika, autorka jakby odhaczała punkciki na liście. :(
Czytałam dwie książki autorki,tę mam w planach :)
Mam nadzieję, że będziesz z niej bardziej zadowolona niż ja. :)
O kurczę, a ja tę serię cały czas mam w planach, zwłaszcza że recenzje wcześniejszych tomów były niesamowicie pozytywne. Niedobrze, że aż tak Ci się nie podobało… chyba na razie odpuszczę lekturę, jest więcej naglących pozycji, żeby tak ryzykować :(
Dla mnie w drugim tomie już była odczuwalne “obniżenie lotów”, ale zrzuciłam to wszystko na karb sławetnej “klątwy drugiego tomu”.
Zaczekaj, odłóż na chwilę, niech Ci recenzję z głowy wywietrzeją, a nóż Tobie będzie się podobać. :D
A myślałam, że tylko mnie ta część przeżuła, wypluła i podeptała… Według mnie ta część jest najsłabsza z całej serii. Napisana jakby na kolanie, z konieczności, bo trzeba pozamykać wątki i wyjaśnić to i owo, a wydawca stoi nad głową i niecierpliwie tupie nóżką…
Bez wątpienia jest to najgorsza część cyklu i też mam wrażenie, że trochę pisana dla zamknięcia historii i wątków. Takie swoiste, był plan w konspekcie to jedziemy. A że książka nie ma serca i tempa jest nieważne. Liczy się tylko to, że cykl został zamknięty.
To, co opowiedziałaś mi podczas naszego spotkania i teraz ta recenzja utwierdziły mnie w przekonaniu, że jednak nie sięgnę po ten cykl, nawet mimo świetnego początku. Czytać po to, żeby zakończyć przygodę z serią zawodem to nie jest to, co tygryski lubią najbardziej^^;
W sumie jakbym wiedziała, że ta seria będzie miała takie zakończenie, to też bym po nią nie sięgnęła.