Ragnarok 1940 tom I – Marcin Mortka

Pierwsze spotkanie z audiobookiem i Marcinem Mortka – czyli Ragnarok 1940 tom I.

Może troszeczkę nagięłam rzeczywistość. ;) Miałam bowiem już okazję wysłuchać kilka audiobooków, jednak wszystkie one były kategorii biznesowej (te wszystkie “Jedno minutowe managery” i inne). Prawdę mówiąc, niewiele z nich pamiętam, gdyż w trakcie słuchania każdego z nich ze sto razy zdążył zadzwonić mój służbowy telefon. Ten sam los miał spotkać sprezentowanego mi audiobooka Ragnarok 1940 tom I Marcina Mortki, jednak po którymś z kolei telefonie odłożyłam plan jego wysłuchania na później. No i jakby to powiedzieć, po kilku latach przypomniałam sobie o istnieniu tego audiobooka i postanowiłam wykorzystać go jako “brzęczenie w słuchawkach” podczas krótkich przebieżek.

Co kryje się pod tajemniczym tytułem Ragnarok?

To chyba nie był dobry wybór…

Zapowiadało się całkiem przyzwoicie. Alternatywna historia Europy podzielonej pomiędzy chrześcijan i Normanów, którzy podporządkowali sobie tereny Skandynawii i Stanów Zjednoczonych. II Wojna Światowa nie miała miejsca, a układ sił na arenie międzynarodowej oczywiście wygląda zupełnie inaczej niż dzisiaj.

Niestety mimo świetne zapowiadającego się pomysłu, książkę rozłożyła nudna fabuła. Również główny bohater Jeremy Baldwin, korespondent wojenny angielskiego “The Times” nie potrafił uratować tego “przedstawienia”. Nudny, nieporadny człowieczek, u którego nagle obudziło się poczucie obowiązku i rycerskość. Gdyby ten zryw spowodował zmianę jego ciapowatego zachowania, ale nie nadal Pan Baldwin pozwala sobie dawać “po mordzie” każdemu, kto tylko ma na to ochotę, a do tego jest chwiejny niczym flaga na wietrze.

A jak sam audiobook?

Andrzej Hausner nie podołał. Jego głos bardziej zachęcał do spania niż do biegania. Jeżeli planujecie jakąś aktywność fizyczną przy tym audiobooku to szczerze odradzam.

Podsumowując: Niestety nie jestem zachwycona zarówno audiobookiem, jak i historią przedstawioną w Ragnarok 1940 tom I. Wrzuciłam cóż prawa tom II na komórkę, ale obmawiam się, iż prędko (a może wcale) na niego nawet nie spojrzę.