Diabolika imieniem Nemezis

Mam na imię Nemezis i jestem diaboliką – czyli Diabolika S. J. Kincaid.

Po książkę S.J. Kincaid pod tytułem Diabolika sięgnęłam po przeczytaniu wielu pochlebnych recenzji i obejrzeniu całkiem przyjaźnie wyglądającej okładki. Oczekiwałam nowego ciekawego świata w alternatywnej galaktyce i całkiem nowego “humanoidalnego stworzonka”, które związane ze swym właścicielem obroni go przed każdym nawet najmniejszym zagrożeniem.

I ja się pytam, co to miało być?

Tytułowa Diabolika miała być istotą bez uczuć, gotową zabić i poświęcić bez wahania swe życie. Lecz przez większość książki jest mierną, utyskującą istotką, która sama nie wie czego chce.

Fabuła. No cóż, też nie ma fajerwerków. Przez prawie połowę książki biedna Nemezis użala się nad sobą i próbuje wmówić sobie, że jest tylko narzędziem do obrony i zabijania. Pozostała część książki to dla mnie zaś jakaś totalna bzdura. Gradencja (taka arystokracja) żyje sobie na statkach. Jest tylko jednej problem, oni nie mają pojęcia, jak te statki działają. Sic! Naprawą ich “domów” zajmują się tylko i wyłącznie stare, wysłużone maszyny. Problem oczywiście widzi prosty lud (zbędnicy). Chcą oni rewolucji naukowej i przywrócenia nauki, gdyż każdy rozpad statku powoduje czarną dziurę i zagrożenia dla planet, na których mieszkają.

Podobnych mniejszych lub większych bzdur w książce było więcej, ale przynajmniej jest coś, co mogę zapisać na plus. Ukazanie jak wielkim zagrożeniem i jak duże konsekwencje za sobą niesie fanatyzm religijny.

Podsumowując. Widać, że w głowie autorki urodził się całkiem niezły pomysł, ale z jego realizacją już nie do końca poszło tak, jak powinno. I mimo iż zakończanie sugeruje pewną kontynuację to myślę, iż moja przygoda Diaboliką kończy się dokładnie w tym miejscu.