Dziewczyna z pociągu

Dziewczyna z pociągu… nie znasz jej, ale ona zna Ciebie.

Wszędzie widziałam tę książkę. Atakowała z “fejsbuka”, Instagrama i była na czołówkach wszystkich portali, które miałam okazję odwiedzić. Paula Hawkins Dziewczyna z pociągu – prawdziwy hit – krzyczały nagłówki. No więc postanowiłam – przekonam się sama ile w tym prawdy. Zdam się na jedyną znaną mi opinię wprost z okładki od samego Stephen’a Kinga. Więc mimo że nie przepadam za thrillerami zostałam dziewczyną z trolejki czytającą Dziewczynę z pociągu. ;)

Przedstawiam Rachel – kobietę po przejściach, która do dnia dzisiejszego nie może pozbierać się po rozwodzie. Codziennie rano przemierza pociągiem tę samą trasę, z przedmieścia do centrum Londynu. Dzięki czemu ma możliwość obserwowania mieszkańców okolicy, w której na chwilę przystaje pociąg. Jej uwagę szczególnie przykuwa młoda para, która staje się dla niej wzorem prawdziwej miłości. Rachel zaczyna ich idealizować, nadaje im imiona (Jess i Jason), miejsca pracy itd. Pewnego dnia jednak, jadąc do pracy “coś się nie zgadza”, a niedługo po tym w gazecie pojawia się informacja o zaginięciu Megan – kobiety, którą obserwowała z pociągu.

To tyle z fabuły, żeby nie odsłonić za wiele. Sam pomysł na książkę thriller jest świetny, jednak po medialnej promocji powiem szczerze – jestem rozczarowana. Nie, żeby książka była zła, po prostu mam niedosyt. Zacznę od głównej bohaterki, która dnie spędza na piciu, jeździe pociągiem i użalaniu się nad swoim ciężkim losem. Żeby nie było postanawia ona rozwikłać zagadkę tajemniczego zaginięcia Megan. Jest tylko jeden mały szkopuł, nic nie pamięta – bo jak zwykle była pijana i urwał się jej film. Ilość irracjonalnych decyzji Rachel przyprawia mnie o mdłości, a próba wytłumaczenia jej zachowania wręcz mnie irytowała. Kolejno terapeuta – wręcz modelowy, oklepany schemat sesji terapeutycznych. Wszytko, tak idealnie, otwieram się w 20 sekund i już mi lżej na duszy. No i na koniec… Jak dla mnie autorka za szybko sprzedała informację o sprawcy. Początek trzymał w napięciu, ale już na końcówce jakby “zabrakło tlenu”, a zapowiadało się tak pięknie.

Nie mniej jednak książkę czyta się dobrze i jak na pierwszą książkę Pani Hawkins uważam, że jest na “właściwych torach” i na pewno sięgnę po kolejną pozycje, którą na pewno poczyni.